"Wołki nasze łaciate i rude, i płowe,
Myczą, kiedy są głodne, widząc snopek słomy,
A gdy z dobrego serca przydasz jeszcze garstkę,
Zręcznie biorą językiem i do pyska kładą,
Po czym wesoło chrupiąc, popatrują na nas".
"Zalis su dvyliu, su margiu irgi su palsiu
Yna, kad nor est, siaudu pamatydami kuli;
O kad is tikros sirdies jiems primeti pluosta,
Tuo su liezuviu ji krimst i gomuri traukia
Ir savo siaudus vis i mus ziuredami braškin."
"Zalis su dvyliu, su margiu irgi su palsiu
Yna, kad nor est, siaudu pamatydami kuli;
O kad is tikros sirdies jiems primeti pluosta,
Tuo su liezuviu ji krimst i gomuri traukia
Ir savo siaudus vis i mus ziuredami braškin."
Kristijonas Donelaitis (Krystyn Donelajtis), Metai / Pory roku, przeł. Zygmunt Ławrynowicz, Pojezierze 1982
[Pieter Bruegel, Powrót stada / Return of the Herd, 1565]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz