"Synowie gór! idę do was - z ogrodów, gdzie natura, Oswojona, zadbana i wzajemnie dbająca, Żyje cierpliwie i zgodnie z pracowitymi ludźmi. Natomiast wy, królewskie, stojąc, jak lud Tytanów, W obłaskawionym świecie, słuchacie tylko siebie, Nieba, które was karmi, i Ziemi, co was zrodziła. Żaden z was nie pobierał nauki w ludzkiej szkole; Radosne i swobodne, o potężnych korzeniach, Pniecie się wspólnie wzwyż, chwytając ramionami, Jak orzeł zdobycz, przestrzeń, zwrócone ku obłokom Pogodną, rozłożystą, osłonecznioną koroną. Każdy z was jest odrębnym, jak gwiazdy na niebie, światem, I takoż jak bogowie, w wolnych żyjecie związkach. Gdybym tylko mógł znieść niewolę, to bym nigdy Nie pozazdrościł tym lasom i żył jak trzeba wśród ludzi. Gdyby do życia wśród ludzi nie ciągnęło mnie serce Owładnięte miłością, najchętniej wśród was bym zamieszkał!" (Friedrich Hölderlin, "Dęby", przeł. Antoni Libera)