"It is worth citing a remark by Stanisław Vincenz who, speaking about the mnemotechnics of folk culture, pointed out that there, memory sifts through and in fact forgets, preserving only that which eternally returns in feasting. We, however, cultivating history – as a persistent memory of facts – and being deeply immersed in it, believe that we never forget anything, whereas ultimately we remember nothing truly, that is – deeply and long enough / Warto przytoczyć opinię Stanisława Vincenza, który mówiąc o mnemotechnice kultury ludowej, zwracał uwagę, że tam pamięć przesiewa i na dobrą sprawę zapomina, zachowując tylko to, co wiecznie powraca w świętowaniu. My natomiast, kultywujący historię - w postaci natrętnej pamięci faktów - i zanurzeni w niej po uszy, mniemamy, że dzięki temu niczego nie zapominamy, ostatecznie jednak niczego nie pamiętamy naprawdę, to znaczy - długo i głęboko.” (Leszek Kolankiewicz, "Dziady. Teatr święta zmarłych")